Συνέντευξη του ευρωβουλευτή Μαργαρίτη Σχοινά
Εφημερίδα "Μακεδονία", Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο το 70% των Ελλήνων απαντά ότι η Ε.Ε. μας ωφέλησε, αλλά μόλις το 40% τη χαρακτηρίζει ως “κάτι καλό”. Πως το εξηγείτε;

Ένα από τα προβλήματα που έχουμε, 30 χρόνια μετά την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. είναι ότι ολόκληρες γενιές πολιτών θεωρούν την Ευρώπη δεδομένη. Ό,τι έχει να κάνει με χρηματοδοτήσεις, ταμεία κτλ. θεωρείται κάτι αυτονόητο, σαν να ήταν ένα ιστορικό χρέος της Ε.Ε. προς τη χώρα μας. Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι που φοιτούν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια με υποτροφίες Erasmus ή που εργάζονται σε μια ευρωπαϊκή χώρα χωρίς να χάνουν τα εργασιακά τους δικαιώματας δεν αντιμετωπίζουν το γεγονός ως ευρωπαϊκή κατάκτηση αλλά ως κάτι δεδομένο. Ίσως οι Ευρωεκλογές είναι μια καλή ευκαιρία για να θυμηθούμε αυτήν την προίκα της Ευρώπης.

Οι Συνθήκες που υπογράφτηκαν μείωσαν το δημοκρατικό έλλειμμα, δίνοντας περισσότερες εξουσίες στο Κοινοβούλιο, ωστόσο μεταξύ η απόσταση μεταξύ πολιτών και Ε.Ε. δεν έχει καλυφθεί.

Θεωρώ ότι πρόκειται για “ψυχολογική απόσταση”. Τα εθνικά προβλήματα έχουν ευρωπαϊκές λύσεις. Για παράδειγμα το ότι δεν πέρασε το 48ωρο εργασίας στην Ελλάδα είναι μια απόφαση που κρίθηκε στην Ευρώπη. Η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, το ευρωπαϊκό σχέδιο των 200 δισ. ευρώ για την έξοδο από την κρίση και η εγγύηση των καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ, η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης… όλα αυτά περνάν μέσα από την Ευρώπη. και αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών. Για το γεγονός ότι η Ε.Ε. είναι εκτός της καθημερινής “ατζέντας θεμάτων” ευθύνη έχουν όλοι: και οι εθνικοί βουλευτές και οι ευρωβουλευτές αλλά και τα ΜΜΕ. Ευθύνες έχουν και οι παραγωγικές τάξεις, οι οποίες εκφράζουν συγκροτημένα συμφέροντα της κοινωνίας που έχουν κερδίσει πολλά από την Ε.Ε., αλλά όταν έρθει η ώρα να την υπερασπιστούν μάλλον το θεωρούν πολυτέλεια.

Ποιο είναι το διακύβευμα των ευρωεκλογων του 2009;

Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη χώρα μας, μίλησε καταρχήν για “χαλαρή ψήφο” και εν συνεχεία για “δημοψήφισμα”. Από αυτές τις ευρωεκλογές θα προκύψει το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο της περιόδου 2009-2014 που θα κληθεί να αντιμετωπίσει την έξοδο από την οικονομική κρίση, την κατοχύρωση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, το μέλλον της ευρωπαϊκής γεωργίας. Επίσης θα κριθεί η πορεία των τριών ανοιχτών εθνικών μας θεμάτων: Σκόπια, Κύπρος, Τουρκία. Οι εκπρόσωποι που θα αναδείξουμε θα πρέπει να στηρίξουν με επάρκεια τις εθνικές μας επιδιώξεις.

Τι δύναμη μπορεί να έχουν οι 22 έλληνες ευρωβουλευτές στα 750 μέλη ενός οργάνου που δεν έχει τον πρώτο λόγο στην Ε.Ε.;

Αυτό που πρέπει να προσέξουν τα κόμματα είναι να παρουσιάσουν ψηφοδέλτια μάχης, να επιλέξουν ανθρώπους οι οποίοι θα μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά και να κερδίσουν εύκολα φίλους για τη χώρα. Η επιρροή ενός ευρωβουλευτή δεν κρίνεται μόνο στις αίθουσες των συνεδριάσεων και στις επίσημες συναντήσεις, κρίνεται στους διαδρόμους, στο παρασκήνιο, στην ικανότητα του καθενός να χτίζει σχέσεις.

Ξεκινήσαμε στην Ευρώπη των 6 και φτάσαμε στην Ευρώπη των 27. Πόσο ενιαία είναι αυτή η Ευρώπη;

Είναι αλήθεια ότι οποιοδήποτε αυτοκίνητο σχεδιάζεται για ένα συγκεκριμένο αριθμό επιβατών. Αν μετά προστεθούν πολύ περισσότεροι, χωρίς θεαματικές αλλαγές στο όχημα, παρουσιάζονται δυσκολίες και στην άνεση και στην επιτάχυνση. Η τελευταία διεύρυνση που έφερε 12 καινούρια κράτη-μέλη αλλοίωσε την ομοιογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλες οι υπόλοιπες χώρες, πλην Κύπρου και Μάλτας, μπήκαν στην Ε.Ε. όχι από πολύ μεγάλη πίστη στην Ευρώπη αλλά από την ανάγκη να κατοχυρώσουν τη δημοκρατία, μετά από δεκαετίες υπαρκτού σοσιαλισμού. Και γι’ αυτό πολλές φορές το πρώτο τους ρεφλέξ δεν είναι τόσο φιλοευρωπαϊκό όσο φιλοαντλαντικό. Νομίζω όμως ότι σε 5-10 χρόνια όλα τα κράτη -μέλη θα συγκλίνουν στην κοινή προστιθέμενη ευρωπαϊκή αξία.

Ως μέλος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής ΕΕ-Τουρκίας πως βλέπετε την ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος; Ο ρόλος που αναλαμβάνει σήμερα στη Μέση Ανατολή σχετίζεται με τη στάση της Ε.Ε. απέναντί της;

Η Τουρκία λαμβάνει συγκεχυμένα μηνύματα από την Ευρώπη, κυρίως από Βερολίνο και Παρίσι, ότι δεν υπάρχει ρεαλιστική προοπτική εισόδου. Αυτό δημιουργεί μια ασάφεια η οποία αναγκάζει την Τουρκία να στρέφεται σε άλλες περιοχές του κόσμου για να αποκτήσει επιρροή. Πιστεύω ότι χωρίς κάποια μορφή πρόσδεσης στην Ευρώπη και στα πρότυπα μιας δυτικής δημοκρατίας η Τουρκία θα είναι απειλή. Πέρα από τις καντρίλιες που παίζει τώρα, νομίζω ότι δεν συμφέρει ούτε την ίδια να διαρρήξει το ευρωτουρκικό πλαίσιο.