Άρθρο του Ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Μαργαρίτη Σχοινά
Ελεύθερος Τύπος, Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
Η παγκοσμιοποιημένη σημερινή οικονομία περνάει την πιο εκτεταμένη και πιο βαθιά κρίση των τελευταίων 80 ετών που -μόνο στις ΗΠΑ- έχει ήδη κοστίσει πάνω από 1.5 τρις. δολάρια. Η πρωτοφανής έντασή της επηρεάζει -αλλά προς το παρόν δεν κλονίζει- και την Ευρωζώνη όπου παρόλα τα ιστορικά ρεκόρ πληθωρισμού, επιτοκίων και πρώτων υλών, οι συλλογικές άμυνες της Ε.Ε. λειτουργούν ικανοποιητικά και πειστικά. Η προς τα κάτω αναθεώρηση, τέσσερεις φορές φέτος, των οικονομικών προβλέψεων από την Ε.Ε. αποτελεί και την ουσιαστική παραδοχή ότι βρισκόμαστε στο μέσο της καταιγίδας, με αβέβαιο το χρονικό ορίζοντα της επανόδου στην σταθερότητα, στην οποία είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Μπροστά σε αυτό το πρωτοφανές σκηνικό κρίσης προβάλλουν δύο σχολές σκέψης για το δέον γενέσθαι.
Η πρώτη είναι εκείνη του εντυπωσιασμού, της ατάκας, του χαϊδέματος των αυτιών που ούτε λίγο ούτε πολύ υπονοεί το "τέλος του καπιταλισμού" και την αναπόφευκτη αναθεώρηση όλων των μέτρων που οδήγησαν την Ευρώπη στη σταθερότητα της Ευρωζώνης από τις αρχές του 21ου αιώνα μέχρι σήμερα. Πολλοί οπαδοί αυτής της σχολής των εντυπώσεων εκτιμούν ότι μόνο μέσω του κεϋνσιανισμού και της κεντρικής κρατικής οικονομίας θα διορθωθούν όλες οι ατέλειες και αυθαιρεσίες που οδήγησαν στο σημερινό κακό.
Υπάρχει όμως και μια άλλη σχολή σκέψης, αυτή που παραπέμπει στην ανάγκη συνολικής αναθεώρησης των κανόνων του παιχνιδιού της παγκόσμιας οικονομίας όχι στην κατάργησή του. Ο Γάλλος Πρόεδρος, Ν. Σαρκόζυ, πολύ εύστοχα περιέγραψε τον στόχο αυτό ως "Νέοι Κανόνες για την Νέα Οικονομία". Κύρια όπλα αυτής της στρατηγικής είναι η αποτελεσματική εποπτεία των αγορών, οι δρακόντειοι νόμοι για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι κανόνες συστηματικής παρακολούθησης των χρηματιστηριακών ροών σε παγκόσμιο επίπεδο και ο νομοθετικός εξαναγκασμός των οργανισμών αξιολόγησης και εποπτείας των αγορών σε δημόσια λογοδοσία. Επιπρόσθετοι πυλώνες αυτής της στρατηγικής είναι η συνεχής μάχη κατά των στρεβλώσεων της αγοράς, των καρτέλ του πετρελαίου, των κερδοσκόπων στις πρώτες ύλες αλλά και η στήριξη της αγροτικής παραγωγής όχι μόνο του αγροτικού εισοδήματος.
Πιστεύω και αγωνίζομαι για την επικράτηση της δεύτερης αυτής σχολής σκέψης και μεθόδου δράσης. Το τέλος της αυθαιρεσίας, της αυτοδέσμευσης και των χρηματιστηριακών πάρτυ, δε σημαίνει το τέλος της ελεύθερης οικονομίας. Αντίθετα, αποτελεί χρυσή αφορμή για νέους κανόνες, νέες εγγυήσεις προς τους πολίτες, νέες δεσμεύσεις.
Οι πολίτες απαιτούν σιγουριά, εξασφάλιση των αποταμιεύσεών τους και σταθερότητα στα επιτόκια των δανείων και στις τιμές. Κραυγές φθηνού εντυπωσιασμού και λόγια του αέρα δεν προσφέρονται ως λύση στην τωρινή δύσκολη συγκυρία.