Όχι στην Ευρώπη της θεωρίας και των ειδικών, Ναι στην Ευρώπη της πράξης.

Μετά από 30 χρόνια απαιτητικής προσαρμογής στα ευρωπαϊκά πρότυπα, η σημερινή Ευρωπαϊκή Ελλάδα δικαιώνει την οραματική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αλλάξει τη μοίρα του τόπου μας μέσα από την καταλυτική επιρροή των ευρωπαϊκών αξιών και πολιτικών. Πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε την Ευρώπη ως μια έννοια που αφορά τους λίγους και τους ειδικούς, τους τεχνοκράτες, τους διπλωμάτες και τους τραπεζίτες. Η Ευρώπη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, καθορίζει σημαντικές πτυχές της ζωής μας, άρα μας αφορά όλους.  Έχουμε λοιπόν συλλογική ευθύνη να μιλήσουμε για την Ευρώπη του συγκεκριμένου, της καθημερινότητας όχι των θεωρητικών συζητήσεων και των ατέλειωτων στοχασμών.

Εφημερίδα Αγγελιοφόρος, Σάββατο 9 Μαϊου 2009

Μόνον οι γενιές που επηρεάστηκαν άμεσα από τις καταστροφικές συνέπειες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου μπορούν και σήμερα, 59 χρόνια μετά, να «μεταφράζουν» το κάρβουνο και το ατσάλι σαν τις πρώτες ύλες για να παράγουμε όπλα. Και μόνον αυτές συνεχίζουν να μετρούν με το ιστορικό τους βάρος τις ανακοινώσεις του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Ρομπέρτ Σουμάν την 9η Μαΐου 1950: Νικητές και ηττημένοι του μεγάλου πολέμου γνωστοποιούσαν στη διεθνή κοινή γνώμη ότι συμφώνησαν να ενώσουν την παραγωγή του άνθρακα και του χάλυβα «ως το πρώτο βήμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

"Η Ευρώπη στη Ζωή μας", Τεύχος 27, Απρίλιος 2009

Ο ιστορικός του μέλλοντος μάλλον θα μιλάει για το 2008 με τον τρόπο που εμείς σήμερα θυμόμαστε το 1929. Πέρυσι, ήταν η χρονιά που κατέρρευσε ένα παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα που στηριζόταν στην κερδοσκοπία, το ρίσκο και την πλήρης έλλειψη μηχανισμών εποπτείας και λογοδοσίας.

Ο Γενικός Διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), Ντομινίκ Στρος-Καν, έκανε λόγο για το πρώτο πισωγύρισμα της παγκόσμιας ανάπτυξης, σε διάστημα μεγαλύτερο των τελευταίων πενήντα χρόνων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΔΝΤ προβλέπεται ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας φέτος με αναμενόμενη συρρίκνωση του παγκόσμιου ΑΕΠ μεταξύ 0.5% και 1%.

Άρθρο του Ευρωβουλευτή Μαργαρίτη Σχοινά.
Περιοδικό "Φιλελεύθερη Έμφαση''
Τριμηνιαία Επιθεώρηση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κων. Καραμανλής
Ιανουάριος- Φεβρουάριος- Μάρτιος 2009

Εκατόν τριάντα χρόνια μετά τη βιομηχανική επανάσταση, εξήντα χρόνια μετά την εκκίνηση της ευρωπαϊκή ολοκλήρωσης, τριάντα χρόνια μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια και δέκα χρόνια μετά τη γένεση του ευρώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η χώρα μας βρίσκονται στη δίνη μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης που σκιάζεται από απειλές αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και μοναδικές ευκαιρίες.

Είναι περιττό να ανοίξουμε εκ νέου τη συζήτηση για τα αίτια της κρίσης. Όλοι πια γνωρίζουν ότι πληρώνουμε τις εκκεντρικότητες του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που λειτουργούσε χωρίς εποπτεία και λογοδοσία, το οποίο βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο σε μια επίπλαστη ρευστότητα που διοχετεύτηκε σε επισφαλείς επενδύσεις. Ήταν ζήτημα χρόνου οι παθογένειες αυτές να επιμολύνουν τις Ευρωπαϊκές οικονομίες, δεδομένου του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος όπου οι ροές κεφαλαίων είναι δομημένες υπερεθνικά, ενώ ο δημοκρατικός, εποπτικός έλεγχος -όπου αυτός υπάρχει- παραμένει κατά βάση εθνικός.

Άρθρο στο περιοδικό Forum, Τεύχος Μαρτίου 2009

H κρίση στις πιστωτικές αγορές που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ οφείλεται κυρίως στο δόγμα της αυτορρύθμισης των αγορών και της έλλειψης οποιασδήποτε συστημικής, κρατικής παρέμβασης. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενός εκκεντρικού αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που λειτουργούσε χωρίς εποπτεία και λογοδοσία και που βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο σε μια επίπλαστη ρευστότητα που διοχετευόταν σε επισφαλείς επενδύσεις. Ενώ οι νεοϋορκέζοι χρηματιστές περνούσαν μια πολυτελή ζωή με εικονικά χρήματα, οι αμερικανικές τράπεζες δάνειζαν κεφάλαια ανεξέλεγκτα, χωρίς να εξασφαλίζουν τις απαραίτητες εγγυήσεις αποπληρωμής.

Άρθρο στο περιοδικό Ναυτικά Χρονικά
Τεύχος Μαρτίου 2009

Βιώνουμε σήμερα τις συνέπειες μιας παγκόσμιας κρίσης που ξεκίνησε ως χρηματοπιστωτική, εξελίχθηκε σε οικονομική και κινδυνεύει να καταλήξει σε κρίση ανεργίας με κίνδυνο να επηρεάσει και τις βασικές συνιστώσες τις πολιτικής και κοινωνικής μας ανάπτυξης .

Δεν πρέπει να ξεχνάμε από πού ξεκίνησαν όλα: την κρίση γέννησε ένα εκκεντρικό αγγλοσαξωνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα που λειτουργούσε χωρίς εποπτεία και θεσμικό έλεγχο και βασιζόταν αποκλειστικά σε μία επίπλαστη ρευστότητα που έπρεπε να διοχετευθεί εδώ κι εκεί. Η αμερικανική ιδίως οικονομία είχε φτάσει στα όρια του παραδόξου με χρηματιστές και τραπεζικά στελέχη να διάγουν μια πολυτελή ζωή με εικονικά χρήματα, την ίδια στιγμή που οι οργανισμοί για τους οποίους ήταν υπεύθυνα, δάνειζαν, επένδυαν, - ή απλώς έπαιζαν- με κεφάλαια χωρίς καμία εγγύηση αποπληρωμής.